Bazen uzaklara gidiyorum...
Uzaktaki yakınlar ve uzaklar karşılıyor beni.
Uzaklar yakın olsun istiyorum bazen, bazen de yakınlar uzak.
Bazen yakınlar yakın bazen uzaklar uzak geliyor.
Bazen uzaklar yakın bazen yakınlar uzak geliyor.
Bazen uzaktaki yakınlar yakınlaşıyor.
Bazen uzaktaki uzaklar yakınlaşıyor .
Bazen yakındaki uzaklar yakınlaşıyor.
Bazen yakındaki yakınlar yakınlaşıyor.
Bazen uzaktaki yakınlar uzaklaşıyor.
Bazen uzaktaki uzaklar uzaklaşıyor.
Bazen yakındaki uzaklar uzaklaşıyor.
Bazen yakındaki yakınlar uzaklaşıyor.
Bunu anlayınca anlam kazanıyor hayat ve hayatta söylenenler ve yaşananlar, anlamayınca hayatın da- hani diyorsun ya yemek yerken, kuru kuruya mı yiyeceğim diye-öyle oluyor ...
İnsan ister uzağa, ister yakına gitsin ister uzaktakilerin yanında olsun ister yakındakilerin, kendinden uzaklaşamıyor bazen, bazen de kendine yakınlaşamıyor...
Uzaklar yakın olsa bu kadar anlamlı olur muydu?
Ya da uzaklar uzak diye iyi miydi?
Yakınlar yakın ya mutlu musun?
Ya da yakınlar uzak olsa bu karışıklık durulur muydu?
Yoksa sen geçmiş geçmişte kaldı deyip bir çırpıda kapatıverenlerden misin?
Ya da ben geleceğe bakarım deyip kendini yeni bir uzağa mı atanlardansın?
Sahi gerçekten sen neye yakınsın neye uzaksın bilemem?
Bildiğim bir şey var bazen uzaklar ve uzaktakiler hem yakın oluyor hem uzak bazen de yakınlar ve yakındakiler hem uzak oluyor hem yakın.
Kayıp mı oldum dersin?
Kim bilir belki de bilemeyeceğin bir şey.
Aslında uzakları bazen yakın bazen uzak eden ya da yakınları bazen uzak eden bazen yakın eden bize bazen uzak bazen yakın olan bir karar vardır. Bazen verdiğin kararlardır uzak ya da yakın eden bazen verilmiş kararlar vardır uzak ya da yakın eden. :)
Uzak diye birşey yoktur kanki, 'az yakın' vardır! 😁